حافظ شیرازی از شاعران بنام ایران در قرن هشتم هجری بوده است. زندگی‌نامه حافظ را در این مقاله بخوانید.

حافظ شیرازی

حافظ شیرازی معروف به لسان‌الغیب یکی از شاعران ایرانی سدۀ هشتم بود که در زمان امپراتوری تیموری و مظفریان می‌زیست. او در شیراز به دنیا آمده و در همان شهر نیز وفات یافته است. بیشتر شعرهای حافظ در قالب غزل است. همانندی شعر حافظ را با خواجوی کرمانی مقایسه کرده‌اند که یکی از شاعران نیمۀ اول قرن هشتم است. حافظ شیرازی بر شاعران پس از خود تاثیر زیادی گذاشته است. در تقویم رسمی ایران روز 20 مهرماه را روز بزرگداشت حافظ اعلام کرده‌اند و هر ساله این روز را در آرامگاه وی جشن می‌گیرند.

تاثیرپذیری حافظ شیرازی از قرآن

بسیاری معتقدند که حافظ در سرودن غزل‌های خود انقلابی در شعر فارسی به پا کرده و این موضوع به دلیل تاثیرپذیری او از قرآن بوده است. او در اشعار خود پیوندی بین دین و فلسفه و عرفان با فرهنگ ایران باستان و ایران اسلامی به وجود آورده است. او از فردوسی، خیام، سنایی، عراقی، عطار و مولانا هم از نظر لفظی و هم از نظر محتوا تاثیر گرفته است. او همچنین از آیین‌های مزدیسنا، زروانی و مهرپرستی نیز تاثیر گرفته است. مهرپرستی یا میترائیسم یک آیین کهن ایرانی است و آیین زروانی نیز دینی مشتق شده از دین زرتشت است.

این شاعر ایرانی در زمان حیاتش بسیار مشهور بوده و گسترۀ شهرت و محبوبیت او حتی به شبه قارۀ هند نیز می‌رسد. بسیاری معتقدند که او پس از خیام بیشترین تاثیر را در حوزۀ زبان عربی داشته است.

روزگار ایران در زمان حافظ

سرزمین ایران در سدۀ هفتم و هشتم دچار دگرگونی‌های زیادی در زمینۀ اجتماعی و فرهنگی شده است. یکی از مهم‌ترین دلایل این دگرگونی‌ها، حملۀ مغول و درگیری‌های ایلخانان، آل مظفر و تیموریان بوده است. در آن زمان فشار حکومتی بر مردم به شدت زیاد بود. با این وجود عده‌ای معتقدند که آن دوره، دورۀ دستاوردهای بزرگ فرهنگی و ادبی بوده و شاهکارهای زیادی در رشته‎های مختلف خلق شده است. نمونۀ این شاهکارها در شعر حافظ دیده می‌شود.

سدۀ هشتم، روزگار پربار ادبی ایران بوده و حکومت‌ها سعی می‌کردند از شاعران و نویسندگان حمایت کنند. برای مثال می‌توان از سلمان ساوجی، خواجوی کرمانی، کمال خجندی و عمادالدین فقیه کرمانی نام برد. سلمان ساوجی مورد حمایت جلایریان در بغداد و تبریز و عمادالدین فقیه مورد حمایت مظفریان بوده‌اند.

زندگی حافظ

بسیاری از ادیبان از روی اشعار او این‌گونه تفسیر کرده‌اند که حافظ همسر و فرزندانی داشته که در زمان حیاتش از دنیا رفته‌اند. عده‌ای معتقدند که ریشۀ اصالت خاندان او به عراق عجم می‌رسد. عراق عجم نام تاریخی منطقه‌ای در مرکز ایران بوده که اصفهان، شهرری، اراک، قزوین و قم جزء آن منطقه بوده‌اند و سبک عراقی شعر فارسی منسوب به این منطقه است.

حافظ به دلیل شهرت فراوانش از سمت حاکمان شهرها و سرزمین‌های مختلف دعوت می‌شد و همین موضوع باعث سفر او به دیگر نقاط شده است که در شعرهایش نیز به این موضوع اشاره دارد.

دیوان حافظ کتابی متعلق به این شاعر بزرگ ایرانی است که مهم‌ترین قسمت آن، غزلیات حافظ است. شعرهایی در قالب قصیده، مثنوی، رباعی و قطعه نیز در بین اشعار او وجود دارد.

حافظ با عرفان آشنایی کامل داشت اما نه مرید کسی بوده و نه مریدی داشته است. او حتی در برخی از اشعار خود به صوفی‌گری کنایه زده است.

تاثیرگذاری حافظ به اندازه‌ای بوده که شاعران پس از او نیز تلاش می‌کنند تا ویژگی‌های شعر او را به کار ببرند. از جملۀ این شاعران می‌توان به بیدل دهلوی اشاره کرد. در حوزۀ زبان عربی نیز طه حسین جزء افرادی بوده که از حافظ تاثیر گرفته است. گوته، شاعر و فیلسوف آلمانی بسیار از حافظ تاثیر گرفته و می‌گوید که دوست دارد مریدی از مریدان وی باشد.

مرکز حافظ شناسی

این مرکز یک نهاد فرهنگی و علمی است که مرتبط با حافظ‌ پژوهی در ایران می‌باشد و در سال 1375 و در محل آرامگاه حافظ بنیان‌گذاری شده است. از جمله فعالیت‌های این مرکز می‌توان به جمع‌آوری آثار حافظ، حمایت از مطالعات حافظ‌ پژوهی، کلاس‌های آزاد حافظ‌خوانی و اعطای نشان درجه یک علمی حافظ‌ شناسی به حافظ‌ پژوهان برتر ایرانی و غیرایرانی اشاره کرد. هدف این مرکز حفظ آثار و یاد این شاعر ایرانی است.

 تا سال 1400، شش حافظ‌ پژوه موفق شده‌اند این نشان را از آن خود کنند. هانری دوفوشه کور (ایران‌شناس فرانسوی)، جیوانی ام. درمه (ایران‌شناس ایتالیایی)، سلیم نیساری (استاد ادبیات فارسی)، بهاءالدین خرمشاهی (استاد دانشگاه، فیلسوف و روزنامه‌نگار)، سعید حمیدیان (استاد ادبیات) و حجابی کرلانگیج (استاد ادبیات فارسی اهل ترکیه) موفق به دریافت این نشان پرافتخار شده‌اند.