استاد شهریار از شاعران مطرح ایرانی است. شهریار جزء معدود شاعرانی است که به دو زبان شعر می‌سروده است. در این مقاله زندگی‌نامه مختصری از شهریار را می‌خوانیم.

زندگی‌نامۀ استاد شهریار

سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به استاد شهریار از شاعران مطرح ایرانی بود. شهریار متولد 1285 هجری شمسی در شهر تبریز است و در سال 1367 هجری شمسی وفات یافته است.

مقبرۀ او در مقبرةالشعرای تبریز قرار دارد. این مقبره که یکی از گورستان‌های تاریخی شهر تبریز به حساب می‌آید، آرامگاه بیش از 400 شاعر و عارف مشهور ایران و منطقه است. اسدی طوسی سرایندۀ اثر حماسی گرشاسپ‌نامه از جمله افراد نامداری است که در این آرامگاه دفن شده است. مشاهیر دیگری همچون خاقانی شروانی، عزیزخان مکری، سلمان ساوجی، لسانی شیرازی نیز در این آرامگاه دفن شده‌اند.

سردیس شهریار در مقبرةالشعرای تبریز

سبک استاد شهریار

شهریار به دو زبان فارسی و ترکی آذربایجانی و در سبک‌های مختلف قصیده، غزل، رباعی و شعر نیمایی شعر می‌سرود. معروف‌ترین آثار ترکی او دو منظومۀ «حیدربابایه سلام» و «سهندیه» نام دارند. در این دو منظومه او از زیبایی‌های کوه سهند و اصالت روستای محل تولدش یاد کرده است. دو غزل «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» از جمله غزل‌های مشهور شهریار هستند که در بین ایرانیان زبانزد هستند.

شهریار در دوران جوانی با بزرگانی همچون محمدتقی بهار، ایرج میرزا، عارف قزوینی، ابوالحسن صبا، نیما یوشیج و هوشنگ ابتهاج همنشین بوده است. او سروده‌هایی در مدح ایران و در ستایش فردوسی و تخت جمشید دارد. او ارادت ویژه‌ای نسبت به حافظ و فردوسی، دو شاعر نامدار ایرانی داشته است.

زندگی شخصی استاد شهریار

استاد شهریار در مکتب‌خانۀ زادگاه خود شروع به تحصیل کرد و قرائت قرآن، گلستان سعدی و حافظ‌خوانی را از والدین و معلم خود یاد گرفت. او تحصیلات متوسطه را در مدرسه دارالفنون گذرانده است. در سال 1303 خورشیدی وارد مدرسه پزشکی شد ولی علاقه‌ای به علم پزشکی در خود حس نمی‌کرد. 

عشق شهریار به دختری به نام ثریا باعث شد تا او تحصیلات پزشکی خود را نیمه‌کاره رها کند. ولی بعدها از دانشگاه تبریز به عنوان یکی از پاسداران شعر و ادب فارسی، عنوان دکترای افتخاری دریافت کرد. 

ثریا دختر یکی از فرماندهان گارد احمد شاه قاجار بود که با پسر عموی رضا شاه ازدواج کرد. شهریار پس از این عشق نافرجام با کمک استاد کمال الملک به شهر نیشابور رفت و مدتی در این شهر مشغول به کار شد. او پس از ابتلا به بیماری به تهران بازگشت و در آنجا عشق سابق خود را که برای ملاقات او به بیمارستان آمده بود دید. غزل معروف آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا در ان زمان سروده شده است. 

بزرگداشت استاد شهریار

روز 27 شهریور ماه که مصادف با سالگرد فوت شهریار است، به نام روز بزرگداشت شهریار و روز شعر و ادب فارسی نام‌گذاری شده است.

آخرین بیتی که سرودۀ خود اوست بر روی سنگ مزارش حک شده است.

نقش مزار من کنید این دو سخن که شهریار                         با غم عشق زاده و با غم عشق داده جان